Pieśń o Rolandzie (Tłumaczenie: Tadeusz Żeleński (Boy)) - XCIV strona nr 1

Był tam pewien diuk, na imię ma Falsaron. Był to brat króla Marsyla, dzierżył ziemię od Dathana i Abirona. Pod słońcem nie ma gorszego ladaco. Czoło ma tak szerokie, że między oczami można by odmierzyć dobre pół stopy. Wielce się rozżalił, kiedy ujrzał śmierć swego siostrzana. Wydziera się z ciżby co koń wyskoczy, wydaje pogański okrzyk wojenny i rzuca Francuzom zniewagę: "W tym dniu słodka Francja strada swoją cześć!" Oliwier słyszy to, płonie gniewem. Spina konia złotymi ostrogami i jak szczery baron gotuje się uderzyć. Kruszy mu tarczę, rozdziera zbroję, wbija mu w ciało płótno swego proporca, drzewcem podnosi go ze strzemion i wali go trupem. Patrzy na ziemię, widzi leżącego zdrajcę. Wówczas powiada dumnie: "Nie dbam o twoje groźby, synu niewolnicy! Bijcie, Francuzy, zwyciężmy ich pewnie!" Krzyczy: "Montjoie!" - to zawołanie Karola.