Faraon (Bolesław Prus) - Tom Drugi Rozdział LXV strona nr 2

poprzednia strona

- Czy gołe łby sądzą, że nie ośmielę się zaczepiać świątyń, czyli też mają jakieś nie znane mi środki obrony?"


    Dziewiętnastego Paofi policja zawiadomiła władcę, że upłynionej nocy lud zaczął psuć mury otaczające świątynią Horusa.


- Kazaliście im to robić?... - spytał faraon naczelnika.


- Nie. Rzucili się z własnego popędu.


- Powstrzymujcie ich łagodnie... powstrzymujcie... - rzekł pan. - Za kilka dni będą mogli robić, co im się podoba. Ale teraz jeszcze niech nie występują zbyt gwałtownie...


    Ramzes XIII, jako wódz i zwycięzca znad Sodowych Jezior, wiedział, że gdy raz tłumy wyruszą do ataku, już nic ich nie powstrzyma: muszą rozbić albo zostać rozbite. Gdyby świątynie nie broniły się; pospólstwo da im radę, ale - jeżeli zechcą bronić się?...


    W takim wypadku lud ucieknie i trzeba na jego miejsce posłać wojska, których było wprawdzie dużo, lecz nie tyle, ile potrzeba według rachunków faraona.


    Nadto - Hiram jeszcze nie wrócił z Pi-Bast z listami dowodzącymi zdrady Herhora i Mefresa. A co ważniejsze - przychylni faraonowi kapłani mieli dać pomoc wojsku dopiero dwudziestego trzeciego Paofi. Jakimże więc sposobem uprzedzić ich w tylu świątyniach odległych jedna od drugiej? I czy sama ostrożność nie nakazywała unikać z nimi stosunków, które mogły ich zdradzić?


    Z tych powodów Ramzes XIII nie życzył sobie wcześniejszego napadania świątyń przez lud.


    Tymczasem wbrew woli faraona wzburzenie rosło. Około świątyni Izydy zabito kilku pobożnych, którzy zapowiadali nieszczęścia dla Egiptu lub cudownym sposobem odzyskali zdrowie. Około świątyni Ptah pospólstwo rzuciło się na procesję, zbiło kapłanów i potłukło święte czółno, w którym podróżował posąg boga. Prawie współcześnie nadleciały sztafety z miast Sochem i Anu, że lud wdzierał się do świątyń, a w Cherau nawet wdarł się i znieważył miejsce najświętsze.


    Nad wieczorem przyszła prawie ukradkiem do pałacu jego świątobliwości deputacja kapłanów. Czcigodni prorocy z płaczem upadli panu do nóg wołając, aby zasłonił bogów i świątynie.


    Ten wcale nieoczekiwany wypadek napełnił serce Ramzesa wielką radością, a jeszcze większą dumą. Kazał powstać delegatom i łaskawie odpowiedział, że jego pułki zawsze gotowe są bronić świątyń, byle - zostały tam wprowadzone.


- Nie wątpię - mówił - że sami burzyciele cofną się zobaczywszy przybytki bogów zajęte przez wojsko.


    Delegaci wahali się.


- Waszej świątobliwości wiadomo - odparł najstarszy z nich - że wojsko nie może wchodzić nawet za mur świątyni... Musimy więc zapytać o zdanie arcykapłanów...


- Owszem, naradźcie się - rzekł pan. - Nie umiem robić cudów i z odległości mego pałacu nie obronię świątyń.


    Delegaci zasmuceni opuścili faraona, który po ich wyjściu zwołał radę poufną. Był przekonany, że kapłani poddadzą się jego woli, i ani mu przez myśl nie przeszło, że delegacja jest sztuką urządzoną przez Herhora, aby go w błąd wprowadzić.


    Gdy w komnacie królewskiej zebrali się cywilni i wojskowi dostojnicy, Ramzes pełen dumy zabrał głos:


- Chciałem - rzekł - dopiero dwudziestego trzeciego Paofi zająć memfijskie świątynie... Uważam jednak, że lepiej będzie zrobić to jutro...


- Nasze wojska jeszcze nie zebrały się... - wtrącił Tutmozis.


- I nie mamy listów Herhora do Asyrii - dodał wielki pisarz.


- Mniejsza o to! - odparł faraon. - Niech lud jutro dowie się, że Herhor i Mefres są zdrajcami, a nomarchom i kapłanom okażemy dowody za parę dni, gdy wróci Hiram z Pi-Bast.


- Nowy rozkaz waszej świątobliwości bardzo zmienia plan pierwotny - rzekł Tutmozis. - Jutro nie zajmiemy Labiryntu... A gdyby i w Memfis świątynie ośmieliły się stawić opór, nie mamy nawet taranów do wybicia bram...


- Tutmozisie - odpowiedział pan - mógłbym nie tłomaczyć s

następna strona