Pieśń o Rolandzie (Tłumaczenie: Tadeusz Żeleński (Boy)) - LIV strona nr 1

Cesarz wstał wcześnie. Wysłuchał mszy i jutrzni. Stoi przed namiotem na zielonej murawie. Jest przy nim Roland i waleczny Oliwier, i diuk Naim, i wielu innych. Przybywa Ganelon, zdrajca i wiarołomca. Chytrze nad podziw zaczyna mówić: "Bądź pozdrowiony w imię Boga! - rzecze do króla. - Przynoszę ci klucze Saragossy, oto są; a oto wielki skarb, który ci przywożę; i dwudziestu zakładników; każ ich oddać pod pilną straż. I król Marsyl, dzielny rycerz, przekazuje ci, że jeśli ci nie wydał Algalifa, nie powinieneś go za to ganić, na własne oczy bowiem widziałem czterysta tysięcy wojska pod bronią, odzianych w kolczugi, w hełmach na głowie i przy mieczach o rękojeści wykładanej złotem, którzy odprowadzili Algalifa aż do morza. Uciekli od Marsyla z przyczyny wiary chrześcijańskiej, której nie chcieli przyjąć ani chować. Nie upłynęli ani czterech mil, kiedy chwyciła ich burza i nawałnica, utonęli i nigdy nie ujrzysz żadnego z nich. Gdyby Algalif był żyw, byłbym ci go przywiódł. Co do pogańskiego króla, wierzaj, nie upłynie miesiąc, jak on pośpieszy za tobą do Francji, przyjmie tam wiarę, którą ty wyznajesz, ze złożonymi dłońmi zostanie twoim wasalem, od ciebie przyjmie królestwo Hiszpanii." Król rzekł: "Bogu niech będą dzięki! Dobrze mi usłużyłeś, wielką otrzymasz nagrodę!" Zatrąbiono w wojsku w tysiąc trąb. Frankowie zwinęli obóz, objuczyli bydlęta. Wszyscy ruszyli ku słodkiej Francji.