Potop (Henryk Sienkiewicz) - Tom Drugi Rozdział II strona nr 1

Nastała cisza, ale wkrótce w przyległych chaszczach zaczęło coś łopotać, jakoby dziki szły, jednakże łopot ów im był bliższy, tym stawał się wolniejszy. Potem znów nastała cisza.


- Ilu ich tam jest? - spytał Kmicic.


- Będzie ze sześciu, a może i ośmiu, bom ich też nie mógł dobrze zliczyć - odparł Soroka.


- To dobra nasza! Nie zdzierżą nam!


- Nie zdzierżą, panie pułkowniku, ale trzeba nam żywcem którego wziąść i przypiec, by drogę pokazał.


- Będzie na to czas. Pilnuj!


      Zaledwie Kmicic wymówił "pilnuj!" - gdy smuga białego dymu wykwitła z zarośli i rzekłbyś: ptactwo zaszumiało po pobliskiej trawie, o jakie trzydzieści kroków od chaty.


- Hufnalami z garłacza strzelono! - rzekł Kmicic - jeśli muszkietów nie mają, to nic nam nie uczynią, bo z garłaczy od zarośli nie doniesie.


      Soroka, trzymając jedną dłonią muszkiet oparty o kulbakę stojącego przednim konia, drugą dłoń zwinął w kształcie trąbki koło ust i począł krzyczeć:


- A pokaż no się który z chaszczów, wnet się nogami nakryjesz!


      Nastała chwila ciszy, po czym w zaroślach rozległ się groźny głos:


- Coście za jedni?


- Lepsi od tych, co po traktach grasują.


- Jakim prawem naszliście naszą siedzibę?


- Zbój o prawo pyta! Nauczy was kat prawa, idźcie do kata!


- Wykurzymy was stąd jak jaźwców!


- A chodź! Patrz jeno, byś się tym dymem sam nie zadławił!


      Głos w zaroślach zamilkł, widocznie napastnicy poczęli się naradzać, tymczasem Soroka szepnął do Kmicica:


- Trzeba tu będzie którego zwabić i związać; będziem mieć i zakładnika, i przewodnika.


- Ba ! - rzekł Kmicic - jeżeli który przyjdzie, to na parol.


- Ze zbójami godzi się i na parol nie zważać.


- Lepiej nie dać! - rzekł Kmicic.


      Wtem pytania nowe zabrzmiały od strony zarośli:


- Czego tu chcecie?


      Tu sam Kmicic zabrał głos:


- Jakeśmy przyjechali, tak byśmy i pojechali, gdybyś politykę, kpie, znał i od garłacza nie zaczynał.


- Nie osiedzisz się tu, wieczorem przyjdzie nas sto koni!


- Przed wieczorem przyjdzie dwieście dragonów, a bagna cię nie obronią; bo są tam tacy, którzy przejadą, jako i myśmy przejechali.


- Toście wy żołnierze?


- Juści, nie zbóje.


- A spod jakiej chorągwi?


- A cóżeś to, hetman? Nie tobie się będziem sprawiali


- Po staremu wilcy tu was ogryzą.


- A was kruki zdziobią.


- Gadajcie, czego chcecie, do stu diabłów! Po coście do naszej chaty wleźli?


- A chodź no sam! Nie będziesz z chaszczów gardła darł. Bliżej! Bliżej!


- Na parol?


- Parol dla rycerstwa, nie dla zbójów. Chcesz - wierz, nie chcesz - nie wierz!


      We dwóch możnali?


- Można!


      Po chwili z zarośli, odległych na sto kroków, wynurzyło się dwóch ludzi wysokich i pleczystych. Jeden, nieco pochylony, musiał być człekiem wiekowym, drugi szedł prosto, jeno szyję wyciągał ciekawie ku chacie; obaj mieli na sobie półkożuszki oszyte szarym suknem, jakie nosiła pomniejsza szlachta, wysokie jałowicze buty i kapuzy futrzane, naciśnięte na oczy.


- Kiej diabeł! - mruknął Kmicic przypatrując się pilnie dwom mężom.


- Panie pułkowniku - zawołał Soroka - cud chyba, ale to nasi ludzie!


      Tamci tymczasem zbliżyli się o kilka kroków, ale nie mogli rozpoznać stojących przy chacie, bo ich zakrywały konie.


      Nagle Kmicic wysunął się naprzód.


      Wszelako nadchodzący nie poznali go, bo twarz miał obwiązaną, wstrzyma-li się jednak i poczęli mierzyć go ciekawie i niespokojnie oczyma.


- A gdzie drugi syn, panie Kiemlicz? - spytał pan Andrzej - czy aby nie poległ?


- Kto to? jak to? co? kto mówi? co? - rzekł sta

następna strona