Faraon (Bolesław Prus) - Tom Pierwszy Rozdział IV strona nr 1

Następca tronu i jego towarzysz biegli z ćwierć godziny po skalistym grzbiecie wzgórza, coraz bliżej słysząc trąbki, które wciąż gwałtowniej i gwałtowniej wygrywały alarm. Nareszcie znaleźli się w miejscu, skąd można było ogarnąć wzrokiem całą okolicę.


    Na lewo ciągnęła się szosa, za którą dokładnie było widać miasto Pi-Bailos, stojące za nim pułki następcy tronu i ogromny tuman pyłu, który unosił się nad nacierającym ze wschodu przeciwnikiem.


    Na prawo ział szeroki wąwóz, środkiem którego pułk grecki ciągnął wojenne machiny. Niedaleko od szosy wąwóz ten zlewał się z drugim, szerszym, który wychodził z głębi pustyni.


    Otóż w tym punkcie działo się coś niezwykłego. Grecy z machinami stali bezczynnie niedaleko połączenia obu wąwozów; lecz na samym połączeniu, między szosą a sztabem następcy, wyciągnęły się cztery gęste szeregi jakiegoś innego wojska, niby cztery płoty najeżone iskrzącymi włóczniami.


    Mimo bardzo spadzistej drogi książę cwałem zbiegł do swego oddziału, do miejsca, gdzie stał minister wojny otoczony oficerami.


- Co się tu dzieje?... - groźnie zawołał. - Dlaczego trąbicie alarm zamiast maszerować?...


- Jesteśmy odcięci - rzekł Herhor.


- Kto?... przez kogo?...


- Nasz oddział przez trzy pułki Nitagera, które wyszły z pustyni.


- Więc tam, blisko szosy, stoi nieprzyjaciel?...


- Stoi sam niezwyciężony Nitager...


    Zdawało się, że w tej chwili następca tronu oszalał. Skrzywiły mu się usta, oczy wyszły z orbit. Wydobył miecz i pobiegłszy do Greków krzyknął chrapliwym


    głosem:


- Za mną na tych, którzy nam zastąpili drogę!...


- Żyj wiecznie, erpatre!... - zawołał Patrokles, równie dobywając miecza. - Naprzód, potomkowie Achillesa!... - zwrócił się do swoich żołnierzy. - Pokażmy egipskim krowiarzom, że nas zatrzymywać nie wolno!...


    Trąbki zagrały do ataku. Cztery krótkie, ale wyprostowane szeregi poszły naprzód, wzbił się tuman pyłu i krzyk na cześć Ramzesa.


    W parę minut Grecy znaleźli się wobec pułków egipskich i - zawahali się.


- Naprzód!... - wołał następca biegnąc z mieczem w ręku.


    Grecy zniżyli włócznie. W szeregach przeciwnych zrobił się jakiś ruch, przeleciał szmer i - również zniżyły się włócznie.


- Kto wy jesteście, szaleńcy?... - odezwał się potężny głos ze strony przeciwnej.


- Następca tronu!... - odpowiedział Patrokles.


    Chwila ciszy.


- Rozstąpić się!... - powtórzył ten sam wielki głos co pierwej.


    Pułki armii wschodniej z wolna otworzyły się jak ciężkie podwójne wrota i - grecki oddział przeszedł.


    Wówczas do następcy zbliżył się siwy wojownik w złocistym hełmie i zbroi i nisko skłoniwszy się rzekł:


- Zwyciężyłeś, erpatre. Tylko wielki wódz w ten sposób wydobywa się z kłopotu.


- Ty jesteś Nitager, najwaleczniejszy z walecznych!... - zawołał książę.


    W tej chwili zbliżył się do nich minister wojny, który słyszał rozmowę, i rzekł cierpko:


- A gdyby po waszej stronie znalazł się równie niesforny wódz, jak erpatre, czym zakończylibyśmy manewry?


- Dajże spokój młodemu wojownikowi! - odparł Nitager. Czyliż nie wystarcza ci, że pokazał lwie pazury, jak przystało na dziecię faraonów?...


    Tutmozis słysząc, jaki obrót przybiera rozmowa, zwrócił się do Nitagera:


- Skąd wziąłeś się tutaj, dostojny wodzu, jeżeli główne twoje siły znajdują się przed naszą armią?


- Wiedziałem, jak niedołężnie maszeruje oddział z Memfis, gdy następca gromadzi pułki pod Pi-Bailos. No i dla śmiechu chciałem przyłapać was, paniczyków... Na moje nieszczęście znalazł się tu następca i popsuł mi plany. Tak zawsze postępuj, Ramzesie, naturalnie wobec prawdziwych nieprzyjaciół.


- A jeżeli, jak dziś, trafi na trz

następna strona