Faraon (Bolesław Prus) - Tom Drugi Rozdział XLVI strona nr 1

W pół godziny później ukazały się gęste ognie armii egipskiej, a niebawem orszak księcia znalazł się w obozie. Ze wszystkich stron odezwały się trąbki na alarm, żołnierze chwycili broń i krzycząc stawali w szeregach. Oficerowie padali księciu do nóg i jak wczoraj po zwycięstwie, podniósłszy go na rękach, zaczęli obchodzić z nim oddziały. Ściany wąwozu drżały od okrzyków: "Żyj wiecznie, zwycięzco!... Bogowie opiekują się tobą!.. "


    Otoczony pochodniami zbliżył się święty Mentezufis. Następca zobaczywszy go wydarł się z rąk oficerów i pobiegł naprzeciw kapłana.


- Wiesz, ojcze święty - zawołał Ramzes - schwytaliśmy libijskiego wodza Tehennę!...


- Marna zdobycz - odparł surowo kapłan - dla której naczelny wódz nie powinien był rzucać armii. Szczególniej wówczas, gdy lada chwilę nowy nieprzyjaciel może nadciągnąć.


    Książę odczuł całą sprawiedliwość zarzutu, lecz właśnie dlatego zerwał się w nim gniew. Zacisnął pięści, zabłyszczały mu oczy...


- Na imię matki twej, milcz, panie! - szepnął stojący za nim Pentuer


    Następcę tak zdziwiło nieoczekiwane odezwanie się jego doradcy, że w jednej chwili ochłonął, a ochłonąwszy zrozumiał, że najwłaściwiej będzie przyznać się do błędu.


- Prawdę mówisz, wasza dostojność - odparł. - Ani armia wodza, ani wódz armii nigdy nie powinien opuszczać. Sądziłem jednak, że zastąpisz mnie ty, święty mężu, który tu jesteś przedstawicielem ministra wojny...


    Spokojna odpowiedź ułagodziła Mentezufisa, więc kapłan już nie przypomniał księciu zeszłorocznych manewrów, na których namiestnik tak samo opuścił wojska i - wpadł w niełaskę u faraona.


    Wtem z wielkim krzykiem zbliżył się do nich Patrokles. Grecki wódz znowu był pijany i z daleka wołał do księcia:


- Patrz, następco, co zrobił święty Mentezufis... Ty ogłosiłeś przebaczenie dla wszystkich żołnierzy libijskich, którzy opuszczą najezdników i wrócą do armii jego świątobliwości... Do mnie ci ludzie zbiegli się i ja dzięki temu rozbiłem lewe skrzydło nieprzyjacielskie... Tymczasem dostojny Mentezufis kazał wszystkich wymordować... Zginęło blisko tysiąc jeńców, samych naszych eks-żołnierzy, którzy mieli otrzymać łaskę!...


    Księciu znowu krew uderzyła do głowy, ale wciąż stojący za nim Pentuer szepnął:


- Milcz, przez bogi, milcz!...


    Lecz Patrokles nie miał doradcy, więc krzyczał dalej:


- Od tej chwili raz na zawsze straciliśmy zaufanie u obcych, no - i u swoich... Bo w końcu i nasza armia musi rozprzęgnąć się, gdy pozna, że na jej czoło wdzierają się zdrajcy...


- Nędzny najmito - odparł zimno Mentezufis - także to śmiesz odzywać się o wojsku i zaufanych jego świątobliwości?... Jak świat światem, nie słyszano jeszcze podobnego bluźnierstwa!... I lękam się, czy bogowie nie pomszczą wyrządzonej sobie zniewagi...


    Patrokles grubo roześmiał się.


- Dopóki śpię między Grekami, nie lękam się zemsty nocnych bogów... A gdy czuwam, nic mi nie zrobią dzienni...


- Idź spać, idź... między twoich Greków, pijanico - rzekł Mentezufis - aby z twej winy na nasze głowy grom nie spadł...


- Na twój, dusigroszu, ogolony łeb nie spadnie, bo będzie myślał, że to co innego!... - odparł nieprzytomny Grek. Lecz widząc, że książę nie daje mu poparcia, cofnął się do swego obozu.


- Czy naprawdę - spytał Ramzes kapłana - czy naprawdę kazałeś, święty mężu, pobić jeńców wbrew mojej obietnicy, że otrzymają łaskę?...


- Wasza dostojność nie byłeś w obozie - odparł Mentezufis - więc na ciebie nie spada odpowiedzialność za ten czyn. Ja zaś pilnuję się naszych praw wojennych, które nakazują tępić zdradzieckich żołnierzy. Żołnierze, którzy poprzednio służyli jego świątobliwości, a następnie połączyli się z nieprzyjaciółmi, mają być natychmiast zabijani - oto ustawa.


- A gdybym ja był tutaj?...


- Jako naczelny wódz i syn

następna strona