Faraon (Bolesław Prus) - Tom Pierwszy Rozdział XXXIV strona nr 1

W parę dni książę wysłał swojego ulubieńca z wezwaniem do Kamy. Przybyła natychmiast w szczelnie zasłoniętej lektyce.


    Ramzes przyjął ją w osobnym pokoju.


- Byłem - rzekł -jednego wieczora pod twoim domem.


- O Astoreth!... - zawołała kapłanka. - Czemuż zawdzięczam najwyższą łaskę?... I co przeszkodziło ci, dostojny panie, że nie raczyłeś zawołać twojej niewolnicy?...


- Stały tam jakieś bydlęta. Podobno Asyryjczykowie. Więc wasza dostojność trudziłeś się wieczorem?... Nigdy nie śmiałabym przypuścić, że nasz władca znajduje się o kilka kroków ode mnie pod gołym niebem.


    Książę zarumienił się. Jakżeby była zdziwiona dowiedziawszy się, że książę z dziesięć wieczorów przepędził pod jej oknami! A może ona i wiedziała o tym, gdyby sądzić z jej półuśmiechniętych ust i obłudnie spuszczonych oczu.


- Więc teraz, Kamo - mówił książę - przyjmujesz u siebie Asyryjczyków?


- To wielki magnat!... - zawołała Kama. - To powinowaty króla, Sargon, który pięć talentów ofiarował naszej bogini...


- A ty mu wywzajemnisz się, Kamo - szydził następca.


- I ponieważ jest tak hojnym magnatem, bogowie feniccy nie ukarzą cię śmiercią...


- Co mówisz, panie?... - odparła składając ręce. - Czyli nie wiesz, że Azjata; choćby mnie znalazł w pustyni, nie podniesie na mnie ręki, gdybym nawet oddała mu się sama. Oni lękają się bogów...


- Po cóż więc przychodzi do ciebie ten śmierdzący... nie - ten pobożny Azjata?


- Chce mnie namówić, ażebym wyjechała do świątyni Astoreth babilońskiej.


- I pojedziesz?...


- Pojadę... jeżeli ty, panie, każesz... - odpowiedziała Kama zasłaniając twarz welonem.


    Książę milcząc ujął ją za rękę. Usta mu drżały.


- Nie dotykaj mnie, panie - szeptała wzruszona. - Jesteś władcą i oporą moją i wszystkich Fenicjan w tym kraju, ale... bądź miłosierny...


    Namiestnik puścił ją i zaczął chodzić po pokoju.


- Gorący dzień, prawda?.. - rzekł. - Podobno są kraje, gdzie w miesiącu Mechir spada z nieba na ziemię biały puch, który na ogniu zmienia się w wodę i robi zimno. O Kamo, poproś twoich bogów, ażeby zesłali mi trochę tego pierza!... Choć, co ja mówię?... Gdyby pokryli nim cały Egipt, wszystek ten puch zamieniłby się na wodę, ale nie ostudziłby mego serca.


- Bo jesteś jak boski Amon, jesteś słońce ukryte w ludzkiej postaci - odparła Kama. - Ciemność pierzcha stamtąd, gdzie zwrócisz twoje oblicze, a pod blaskiem twoich spojrzeń rosną kwiaty...


    Książę znowu zbliżył się do niej.


- Ale bądź miłosierny - szepnęła. - Przecież ty dobry bóg, więc nie możesz zrobić krzywdy twojej kapłance...


    Książę znowu odsunął się i otrząsnął, jakby pragnąc zrzucić z siebie ciężar. Kama patrzyła na niego spod opuszczonej powieki i uśmiechnęła się nieznacznie.


    Gdy milczenie trwało zbyt długo, spytała:


- Kazałeś mnie wezwać, władco. Oto jestem i czekam, abyś mi objawił wolę twoją.


- Aha!... - ocknął się książę. - Powiedz no mi, kapłanko... Aha!... Kto to był ten, tak podobny do mnie, którego widziałem w waszej świątyni wówczas?...


    Kama położyła palec na ustach.


- Święta tajemnica... - szepnęła.


- Jedno jest tajemnicą, drugiego nie wolno - odparł Ramzes. Niechże przynajmniej dowiem się, kto on taki: człowiek czy duch?...


- Duch.


- A jednak ten duch wyśpiewywał pod twoimi oknami?...


    Kama uśmiechnęła się.


- Nie chcę gwałcić tajemnic waszej świątyni... - ciągnął książę.


- Przyrzekłeś to, panie, Hiramowi - wtrąciła kapłanka.


- Dobrze... dobrze!... - przerwał rozdrażniony namiestnik. - Dlatego ani z Hiramem, ani z kim innym nie będę rozmawiał o tym cudzie, tylko z tobą... Otóż, Kamo, powiedz duchowi czy człowiekowi, który jest tak do mnie podobny, ażeby jak najprędzej wyjeżdżał z Egiptu i nikomu

następna strona