Chłopi (Władysław Stanisław Reymont) - Jesień Rozdział XII strona nr 1

Już na samym świtaniu Witek, umęczony zabawą i wyganiany przez Jagustynkę, pobiegł do chałupy.

Wieś spała jeszcze na dnie mroków, co słały się nisko nad ziemią grubym, rzednącym zwałem, staw leżał martwy, przygnieciony mroczną gęstwą drzew obrzeźnych i tak utopiony w ciemnicy, że ledwie ku środkowi wyleniał się w nocy i majaczył brzaskami niby to oko zasnute bielmem.

Przymrozek brał mocny, przeciągał zimny wiatr, że skrzepłe powietrze raziło nozdrza i dech zapierało, ziemia dzwoniła pod nogami i zmarzłe kałuże siniały na drodze niby szkła potrzaskane i oślepłe, a świat się z wolna rozbielał świtaniem, wychylał z mroków oszroniały i ogłuchły przemarzłą cichością, psy ino kajś niekaj naszczekiwały sennie, młyn hurkotał w oddali, a weselna wrzawa buchała z chałupy i rozkrążała się szeroko, na dobre śmignięcie kamieniem.

W Borynowej izbie tliło się jeszcze światełko maleńkie jako ten robaczek świętojański, aż Witek zajrzał przez okno; stary Roch siedział przy stole i z książki pośpiewywał pobożne pieśnie.

Chłopak cicho przesunął się do obory i jął macać skobla, gdy naraz z wrzaskiem odskoczył, bo pies jakiś rzucił mu się na piersi ze skowytem.

- Łapa! Łapa! Wróciłeś to, piesku, wróciłeś, biedoto!- wykrzykiwał rozeznawszy psa i aż przysiadł na progu z radości. - Głodnyś, chudziaku, co?

Znalazł za pazuchą zaoszczędzoną na weselu kiełbasę i wtykał mu do pyska, ale Łapa nie rwał się do jadła, jeno szczekał, rzucał mu się na piersi i skamlał z radości.

- Głodziły cię, biedoto, i wynały we świat! - szeptał otwierając drzwi do obory i zaraz, jak stał, rzucił się na wyrko. - Już ja cię teraz bronił będę i starunek o tobie miał... - mruczał zakopując się w słomę, a pies legł w podle, warkał i polizywał go po twarzy.

Rychło obaj zasnęli.

A ze stajni obok położonej wołał Kuba słabym, schorzałym głosem, wołał długo, ale Witek spał jak kamień, dopiero Łapa, poznawszy głos, jął zajadle szczekać i targać kapotę, aż przecknął.

- Czego? - mamrotał przez sen.

- Wody! Tak me rozbiera gorącość... wody!

Choć markotny był i śpik go morzył, zaniósł mu pełne wiadro i podstawił do picia.

- Takim chory, że ledwie zipię... co to warczy?

- A Łapa ! Wróciło psisko od Antków !

- Łapa! - szepnął macając w ciemności za psim łbem, a Łapa wyskakiwał, szczekał i darł się na wyrko.

- Witek, załóż koniom siana, bo dzwonią zębami o pusty żłób, a ja się poruszyć nie mogę. Tańcują jeszcze?- pytał po chwili, gdy ehłopak stoczył ze stropu siano i zakładał je za drabiny.

- Cheba na połednie skończą, a tak się niektóre popiły, że na drodze leżą.

- Używają se gospodarze, używają - westchnął ciężko. - Młynarze byli?

- Byli, ino rychlej poszli.

- Narodu dużo?

- Kto by ta porachował?... Aż się przelewało w chałupie.

- Przyjmowali suto?

- Kiej we dworze jakirn. Mięso całymi michami roznosili, a co gorzałki wychlali, a co piwa, co miodu ! Samych kiełbas były trzy niecki czubate.

- Przenosiny kiedy?

- A dzisiaj na odwieczerzy.

- Użyją se jeszcze, nacieszą się... Mój Jezu, myślałech, że jaką kosteczkę ogryzę i podjem se choć raz do sytu, a tu leż, zdychaj i nasłuchuj, jak się drugie zabawiają.

Witek poszedł spać.

- Żeby choć te oczy napaść.. żeby...

Zamilkł znużony, żuł w sobie żałość, a jakieś ciche, nieśmiałe skargi jako te ptaszki ustałe, tłukły mu się po piersiach i boleśnie piukały.

- Niech im ta pójdzie na zdrowie, niech choć oni żyją... - myślał pogładzając psi łeb.

Gorączka mroczyła go coraz bardziej, więc jakby na odegnanie zaczął szeptać pacierz i Panujezusowemu miłosierdziu oddawał się gorąco na wolę i niewolę, ale zapominał słów, sen nań spadał raz po raz, a ciąg szeptów, nabrzmiałych prośbą i łzami, rwał się i rozsypywał niby czerwone paciorki, że chciał je zgarniać, tak widno toczyły się po kożuchu; zapominał jednak o wszystkim, zasypiał...

Budził

następna strona